ندای زندگی

اینجا خانه مجازی من است. از این به بعد مطالبی در مورد تغییر نگاهمان به زندگی خواهم نوشت.

ندای زندگی

اینجا خانه مجازی من است. از این به بعد مطالبی در مورد تغییر نگاهمان به زندگی خواهم نوشت.

وای بر نمازمان




فکرم همه‌جا هست، ولی پیش خدا نیست

سجاده زردوز که محراب دعا نیست

 

گفتند سر سجده کجا رفته حواست؟

اندیشه سیال من ـ ای دوست ـ کجا نیست؟!

 

از شدت اخلاص من عالم شده حیران

تعریف نباشد، ابداً قصد ریا نیست!

 

از کمیتِ کار که هر روز سه وعده

از کیفیتش نیز همین بس که قضا نیست

 

یک‌ذره فقط کُندتر از سرعت نور است

هر رکعتِ من حائز عنوان جهانی‌ست!

 

این سجده سهو است؟ و یا رکعت آخر؟

چندی‌ست که این حافظه در خدمت ما نیست

 

ای دلبر من! تا غم وام است و تورم

محراب به یاد خم ابروی شما نیست

 

بی‌دغدغه یک سجده راحت نتوان کرد

تا فکر من از قسط عقب‌مانده جدا نیست

 

هر سکه که دادند دوتا سکه گرفتند

گفتند که این بهره بانکی‌ست، ربا نیست!

 

از بس‌که پی نیم‌وجب نان حلالیم

در سجده ما رونق اگر هست، صفا نیست

 

به به، چه نمازی‌ست! همین است که گویند

راه شعرا دور ز راه عرفا نیست

 

نظرات 3 + ارسال نظر
فریناز یکشنبه 27 آذر‌ماه سال 1390 ساعت 11:09 ق.ظ



نداجون
نداهای زندگی ت یه بوی دیگه گرفته...

بوی درد...

عزیزم بوی درد نه بوی واقعیت بوی بیداری برای فراموشی هامون

آرمان یکشنبه 27 آذر‌ماه سال 1390 ساعت 05:08 ب.ظ http://abdozdak.blogsky.com/

نماز ما اگر نماز بود
بوی نیاز میداد
وقتی اینطور سرخوشیم لابد بی نیازیم و در نهایت بی نماز
حالا هرچه می خواهیم معلق بزنیم به نام نماز


درود

موافقم

فریناز سه‌شنبه 29 آذر‌ماه سال 1390 ساعت 06:49 ب.ظ http://delhayebarany.blogsky.com

واقعیت ها این روزا دردآورن...
پس میشه همون بوی درد

هر چی تو بگی خانم گل

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد